por Administrador | Mar 2, 2016 | Berriak
Honako hauek izan dira gabeziarik aipagarrienak: abiadura mugatzeko seinaleak falta izan dira, berariaz ikasleentzat diren sarbideen seinaleak ere bai, eta auto-ilarak sortu dira Espainiako Sustapen Ministerioak mugikortasunaren inguruan egindako azken inkestak esaten duenez, 14 urte bitarteko haur bakoitza, batez beste, egunean hiru aldiz mugitzen da norabait joateko: bidaia horietako gehienak eskolara joateko edo handik etortzeko izaten dira, eta oinez, ia beti. Eremu publikoan, haurren kolektiboa da zaurgarrienetakoa. Txikiak izaten dira eta erreakzio iragarrezinak izaten dituzte; ondorioz, handitu egiten da istripu bat izateko arriskua. Haien ikusmena eta entzumena ere ez dira egoten guztiz osatuak, eta ez dute helduek bezalako gaitasunik ibilgailu motordunei antzemateko. Horregatik guztiagatik, EROSKI CONSUMERek ikastetxeen inguruei erreparatu nahi izan dire, eskolara sartzean eta handik irtetean haurren segurtasuna arriskuan egoten ote den jakiteko. Horretarako, irail bukaeran, Estatuko 100 ikastetxeren inguruetan zer-nolako segurtasuna eta azpiegiturak dauden aztertu du. Honako 10 hiri hauetan izan gara bisitan: A Coruña, Bartzelona, Bilbo, Donostia, Gasteiz, Iruñea, Logroño, Madril, Sevilla eta Valentzia. Ikastetxe inguruetan dagoen bide-segurtasunak emaitza ‘onargarria’ baino ez du lortu. Gabeziak, izan ere, nabarmen samarrak izan dira. Berariaz ikasleentzat diren sarbide guztiak ez dira egon argi seinaleztatuta (hirutik bitan gertatu da hori), eta hirutik batean ez dugu ikusi itxaroteko gune segururik zain egoteko. Kasuen %55etan ez da egon abiadura mugatzeko seinalerik, eta ezta inolako seinale bertikalik ere, handik gertu ikastetxe bat dagoela adierazten duenik. Hiriz hiri hartuta, honako hauetan aurkitu ditugu egoera onenak: A Coruña, Donostia, Bilbo, Gasteiz eta Iruñea (emaitza ‘ona’ lortu dute guztiek). Gainerakoek (Bartzelona, Logroño, Madril, Sevilla eta Valentzia) ‘onargarria’ baino ez. – See more at:...
por Administrador | Mar 2, 2016 | Berriak
Kiroldegietan antzeman ditugu gabeziarik handienak gurpil-aulkian doazen pertsonentzat Zenbait pertsonak gurpil-aulkian ibili behar izaten dute eguna joan eta eguna etorri, eta beti ez zaie erraza gertatzen hiri eta herrietan barrena paseo bat ematea edo garraio publikoa erabiltzea. Espainiako Estatuan, herritarren % 6k pairatzen dute mugikortasunarekin zerikusia duen ezintasunen bat. EROSKI CONSUMERek jakin nahi izan du ea kolektibo horrek zer neurritan egin ditzakeen zenbait jarduera, ezintasunik ez duten pertsonentzat ohikoak izan daitezkeenak: autobusean bidaiatzea (zoriz hautatu dugu linea), hirian ibilbide bat egitea (20 minutukoa, gehienez ere), eta udal igerileku batean igeri egitea. Horretarako, aldizkariko teknikariak Estatuko 18 hiriburu hauetan ibili dira maiatzean, gurpil-aulkian joan ohi den pertsona bati laguntzen: A Coruña Alacant, Bartzelona, Bilbo, Cadiz, Donostia, Gasteiz, Granada, Iruñea, Kordoba, Madril, Malaga, Murtzia, Oviedo, Sevilla, Valentzia, Valladolid eta Zaragoza. Bisita horien osagarri, mugikortasun-arazoak dituzten pertsonak biltzen dituzten hainbat elkarteren laguntza izan dugu. Honako hauek izan dira laguntza eman duten elkarteak: Ezintasuna duten Pertsonen Galiziako Konfederazioa (COGAMI), Ezintasun Fisikoa eta Organiko duten Pertsonen Espainiako Konfederazioa (COFEMFE), Muineko Lesioa eta Ezintasun Fisiko Handia dutenen (ASPAYM), Ezintasun Fisikoa duten Pertsonen Bizkaiko Federazio Koordinatzailea (FEKOOR), Ezintasun Fisikoa eta Organikoa duten Pertsonen Cadizko Federazioa (FEGADI), Kordobako Ezindu Fisiko eta Organikoen Elkarteen Federazioa (FEPAMIC), Ezindu Fisikoen Estatuko Plataforma Ordezkatzailea (PREDIF), Nafarroako Ezindu Fisikoen Koordinadora (ACODIFNA), Esklerosi Anizkoitzaren Gipuzkoako Elkartea (ADEMGI), Ezintasun Fisikoa duten Pertsonen Arabako Elkartea (EGINAREN EGINEZ) eta Aragoiko Ezindu Fisikoak (DFA Fundazioa). Hainbat ondorio atera ditugu azterketa egin ostean, baina hauxe da nabarmenena: azken urteetan hiriek lan handia egin dute gurpil-aulkian doazenen irisgarritasuna hobetzeko, baina oraindik bada zeregina franko. Azterketaren emaitzak ere halaxe erakusten du: emaitza ‘onargarria’ izan da 18 hirientzat, nahiz eta...
por Administrador | Mar 2, 2016 | Noticias
El sistema denominado comercialmente como O3Protégelo (O3 es el símbolo del ozono) tiene tres variantes diferentes: la indicada para motores de menos de 2.0 litros, otra para propulsores que están entre los 2.0 y 4.0 litros, y una tercera para equipos de más de 4.0 litros. El éxito de este sistema ha sido tal que ya cuenta con más de 4.000 instalaciones en vehículos particulares, industriales y motores industriales; además, se trata de un dispositivo fácil de instalar que se coloca en la línea de alimentación de combustible del motor que actúa sobre el carburante para optimizar su posterior combustión. Su éxito radica en la reacción que produce el carburante al entrar en contacto con un mineral derivado del óxido férrico y cobre, que no está disponible en España. De esta mezcla, resulta un carburante que el motor quema mejor. El ahorro de combustible viene determinado porque en un motor de combustión interna solo se quema el 75% del combustible, mientras que éste se quema en la cámara en un 98%; de ahí la reducción aplicada entre un 10% y un 20%, puesto que gracias a esta mejor combustión se obtiene más para el motor y ello se traduce en una menor aceleración para lograr la misma velocidad de rodadura. Esto también influye en la reducción de gases contaminantes gracias a que se quema en un porcentaje muy elevado, lo que supone un 50% menos de las emisiones de CO2, del 20 % de NOx y del 80 % de las partículas. Este dispositivo se comercializa de forma directa hasta que se constituya la red de distribución en España....
por Administrador | Mar 2, 2016 | Noticias
Actualmente, únicamente las viseras y cascos así como los guantes, botas y protecciones de chaquetas/pantalones contaban con una normativa europea específica que regulaba su grado de protección así como que fuesen aptos para su venta y uso. Sin embargo, el resto de las prendas no contaban con ningún tipo de homologación y por lo tanto, cualquier fabricante podría ofrecer supuestas ropas de protección para motoristas que, en caso de caída, no protegerían los suficiente. Pensemos por ejemplo en una caída a velocidad media en la que deslizamos por el suelo. El material utilizado podría no ser el adecuado y, por lo tanto, destruirse debido al roce con el asfalto. O las costuras no lo suficientemente fuertes y con ello, separarse los distintos paneles exponiendo nuestra piel y con ello, en vez de salir con magulladuras sufrir graves lesiones. Por ello el Parlamento Europeo ha decidido recientemente incluir toda la equipación para motocicleta en la regulación EPP (Equipamiento de Protección Personal). De esta forma y en un plazo previsto de unos tres años, toda la equipación de moto que se vende en Europa tendrá que superar los mismos estándares de seguridad y tendrá que estar provista de un mínimo de protección contra golpes y abrasión. Al igual que los guantes y botas, el resto de equipación deberá llevar una etiqueta que confirme que reúne los estándares europeos y qué nivel de protección proporciona. Además, se deberá informar al comprador sobre el mantenimiento, almacenaje y uso del producto. Sin embargo, de momento no está previsto que la ropa que se venda bajo esta normativa, sea de uso obligatorio cuando se...
por Administrador | Mar 1, 2016 | Berriak
Osasun sistemaren pribatizazioa izan du Benachek mintzagai Bilbon. Mozkin ekonomikoak lortzeko asmoz, eritasunak asmatzen eta osasun prozesuak medikalizatzen dituzte konpainia handiek, azaldu duenez Joan Benach (1957, Bartzelona) Medikuntza lizentziaduna da, eta Zientzia Politiko eta Sozialen sailean egiten du lan Bartzelonako Pompeu Fabra Unibertsitatean. Osasun publikoa eta lan osasuna ditu aztergai eta irakasgai. Horrez gain, GREDS/CONNECT ikerketa taldeko zuzendaria da: osasun baldintzak, lan baldintzak eta desberdintasun sozialak ikertzen dituzte. Bilbon izan da egunotan, osasun sistemen pribatizazio prozesuen inguruko Medicus Mundik antolatutako jardunaldi batzuetan. Azaldu duenez, osasun publikoa borroka sozialak defendatu behar du: «Aldaketen mendea da, eta ikasteko eta borrokatzeko gaitasun kolektiboa izan behar dugu». Publikoa eta pribatua. Termino zabalegiak egungo sistema sozial eta ekonomikoa ulertzeko. Tradizionalki, publikoa estatuak daukana da, estatuaren ondasuna. Esan izan da zerbitzu publikoa dela populazio guztiari zerbitzu bat ematea, edonork ordainduta ere, eta nolanahi dela ere. Ideia sinpleegia da. Publikoa eta pribatua denaren dimentsioak ezagutu eta ulertu behar ditugu, eta gaur egun ez dira hain zehatzak. Pribatuaz eta pribatizazioaz hitz egin beharrean, merkantilizazioaz hitz egin behar da. Modu horretan argiago ikus daiteke zerbitzu bat nork ordaintzen duen, nor den jabea, nor den kudeatzailea, nola kudeatzen den, zein eragin izango duen, eta dirua nora doan. Osasuna merkantzia bilakatzen ari da? Osasunaren merkantilizazioa goraka doa. Hori aipatzen dugunean, arreta zerbitzu bat, ebakuntza bat, tratamendu bat… merkantzia bihurtzea esan nahi dugu. Osasuna eskubide bat da, ala merkantzia bat? Hori da funtsezko galdera. Guztiok dugu sarbidea osasun zerbitzuetara, ala zerbitzu hori ordaintzen dutenek soilik? Eta helburua dirua irabaztea da? Kontuan hartu beharreko beste ideia bat osasunaren medikalizazioa da. Zerbitzu mediko asko lar medikalizatuta daude. Horrek esan nahi du beharrezkoak ez...
